31 Mayıs 2013 Cuma

Bir Dönemin Bittiği Yerdeyiz...

Ben anladım, bunun yoğunlukla alakası yok, bu daha derinden, daha içten gelen birşey... bunun adı tembellik, evet evet tembellik.. Benim bloğa ara vermeme sebep olan şey yoğunluktu, artık bu tempoya alıştım, ama geri gelemememin sebebi tembellik, tembelliği bir kenara bırakıp yazamıyorum. Oysa o kadar çok şey oluyor ki yazmak, anlatmak istediğim. Bir şekilde tembelliğim galip geliyor ve yazamıyorum, sonra da yazayım dediğim de olayların beni etkileyen tarafları geçmiş bitmiş oluyor, ortada bir kaç laf salatası kalıyor, olmuyor yani. Ama artık sıyrılacağım bu tembellikten, bloğuma daha sık yazacağım! (inşallah)

Neyse gelelim konumuza.. Sanırım emzirme sürecimiz sona erdi, bugün tam 1 haftadır oğlum emmiyor. Geçen hafta ağır bir hastalık atlattık, kaç gece üstüste acile taşındık, hele bir gece oğlumu belki emer mi diye kucağıma aldığımda her tarafı buz gibi olmuş titrerken buldum. Allah'tan üzerine daha kalın giydirip örtme gafletine bulunmamışım, çünkü ani ateş yükselmesi önce yaşanan bir durummuş, hemen acile gittik, ateşi 39u geçmiş, sabaha kadar acilde buz gibi bir odada kaldık, bunun sonucunda ateşi iyiydi fakat feci hastalandı ve o süreçte şifa diye süt vermeye çalışsam da almadı, zaten biberondan içmiyor, kaşıkla da içiremedim, anlayacağınız her türlü reddedildim:) İyileşince teklif ettiğimde gülümseyip kucağıma geldi ama emmek için değil, kafasını yaslamak için.

Doğumdan bu yana hiç bir zaman '2 yaşına kadar emzireceğim' yada 'asla devam sütü vermem' diyen bir anne olmadım. Emerse 2 yaşına kadar neden emzirmeyeyim yada sütüm yetmezse devam sütü neden vermeyeyim gibi hep açık kapı bırakmıştım. Çok şükür devam sütüne çok ihtiyaç olmadı. Şimdi sürecin sonundayız ya benim bu açık kapılar bu kadar da açık değilmiş anladım, ne vardı biraz daha emseydi diyorum. Sonra ablamın yeğenimi hiç emziremediğini hatırlıyorum, şimdi yeğenim sapasağlam taş gibi bir delikanlı:) Zaten bendeki hüznün sebebinin de sağlıkla alakası yok, o alacağını aldı sütümden. Ama insanoğlu işte hiç bir şekilde yaranılamaz, hep kaçırdığının, kaybettiğinin hüznünü duyar.. Oğlum büyümüş de ben bunu anlayamamışım sanırım.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...